Jest to wojenna nekropolia żołnierzy Armii Czerwonej,
poległych w walce lub zmarłych w wyniku odniesionych ran i chorób, w latach
1944-1945. Są tam pochowali żołnierze walczący o wyzwolenie Polski
spod okupacji niemieckiej.
Cmentarz, którego
powstanie datowane jest na lata 1949-1950, skrywa prochy 21 468 żołnierzy
i oficerów 1 Frontu Białoruskiego, którzy polegli w walkach o Warszawę pod
koniec II wojny światowej. Po roku 1949 ich prochy zostały ekshumowane z
cmentarzy lokalnych i tymczasowych i przeniesione właśnie na tą, nieczynną już,
nekropolię. Zajmuje 19,2 hektara i ma charakter rozległego parku z elementami
mauzoleum. Całość została zaprojektowana przez Bogdana Lacherta, a zieleń przez
Władysława Niemierskiego. Cmentarz otwarto dokładnie w piątą rocznicę
kapitulacji Niemiec.
Prochy
żołnierzy pogrzebano w 834 mogiłach, a 294 z nich to groby indywidualne.
Centralną część cmentarza stanowi szeroka aleja, która poprzez trzy
tarasy prowadzi do 21-metrowego[3] granitowego obelisku.
Napis na
obelisku głosi: „Ku wiecznej chwale
bohaterskich żołnierzy niezwyciężonej Armii radzieckiej, poległych w bojach z
hitlerowskim najeźdźcą o wyzwolenie Polski i naszej stolicy Warszawy”.
Po obu
stronach obelisku znajdują się monumentalne rzeźby przedstawiające żołnierzy
Armii Czerwonej dłuta Jerzego Jarnuszkiewicza (Bohaterstwo) i Stanisława
Lisowskiego (Ofiarność).
Cmentarz otacza artystycznie skomponowana zieleń, dzieło Władysława
Niemirskiego.
Pogrzebani
żołnierze byli zgrupowani w następujących formacjach 1 Frontu Białoruskiego:
- 8 Armia Gwardii
- 28, 47, 48, 65,69, 70 Armii
- 2 Armii Pancernej Grupy Kawalerii Zmechanizowanej
- 6 i 16 Armii Lotniczej
- 46 Korpus Strzelecki
- 2 i 7 Korpus Kawalerii
- 1 Korpus Pancerny Gwardii
Cmentarz znajduję
się w Warszawie przy ulicy Żwirki i Wigury 10.
Źródło: Karol Mórawski, Warszawskie Cmentarze. Przewodnik historyczny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz